सोसूनी असह्य यातना ,
हास्य चेहऱ्यावरी फुलविते .
प्रेमाची करूनी उधळण ,
दु:ख आपुले हृदयी ठेवते .

संसारासाठी होऊनी पणती,
सदैव ती तेवत राहते .
तिमिर जाळूनी विरहाचा ,
वाट ती सुखाची दावते .

साऱ्यांसाठी जगता जगता अशी ती,
सर्वस्व आपुलेच विसरूनी जाते.
स्वप्नांना देवूनी आपुल्या मुठमाती,
तीच आपुल्या रक्तांचे स्वप्न होते .

चंदनापरी झिजवूनी आयुष्य ,
ती स्वत:च गंधहीन होते .
बळ पंखास मिळताच ऊडूनी जाती पाखरे,
सारे आपुलेच म्हणता म्हणता शेवटी एकटीच ती घरट्यात राहते.

साऱ्या सुख दु:खांचा मांडीत हिशोब,
आसवांत ती पुरतीच बुडूनु जाते.
तुटलेली स्वप्ने कवठाळूनी ऊराशी जीवनास पाहते,

• • • तरीही आई कुठे काय करते?